Ciao Roma
Blijf op de hoogte en volg Renée
10 September 2014 | Italië, Rome
Ciao Roma! De eerste 24 uur in Rome zitten er op en ook mijn eerste werkdag bij de FAO. Ik en mijn 34 kg bagage zijn nu echt in Rome! Om te beginnen: ik ben goed aangekomen. Het was een rustige en snelle vlucht en ik kon gemakkelijk bij het hostel komen (met een taxi vanaf het station welteverstaan, want mijn bagage was veel te zwaar). Tot mijn grote verbazing slaap ik samen met een Spaanse man op een kamer, dat is een klein beetje ongemakkelijk. Hij is heel vriendelijk en zit in hetzelfde schuitje: hij blijft ook voor langere tijd in Rome en zoekt een appartement. Helaas zitten de grotere slaapzalen van het hostel op een andere locatie, waardoor ik niet zoveel aanspraak heb met de jongeren. Maar het hostel is verder prima, schoon en het heeft een groot dakterras. Toch heb ik al direct een Nederlander ontmoet om gezellig wat mee te drinken en te kletsen (maar die gaat morgen alweer naar huis).
Vanochtend toen ik wakker werd voelde ik me wel even ongemakkelijk. Alleen in een grote stad. Het dringt ook nu pas echt door dat ik hier niet weg over een week, maar 3,5 maand blijf en op dit moment ben ik ook best wel op mezelf aangewezen. Vol goede moed (en een plattegrond van de stad) stapte ik op de metro op weg naar mijn eerste werkdag bij de FAO. Natuurlijk kwam ik daar 30 minuten te vroeg aan, maar die tijd had ik vervolgens wel nodig om door de security te komen. Ik ben ontzettend warm ontvangen, de mensen zijn echt heel aardig!! Eigenlijk de hele ochtend ben ik in de weer geweest met de assistenten om alles te regelen. Ik werd ook aan iedereen voorgesteld, ik kreeg een eigen account, toegangspas etc. Ook mijn begeleider is echt een vriendelijke en leuke man. Verwacht trouwens geen overdaad aan luxe in het gebouw, er liggen oude Linoleum vloeren en oude houten deuren.
Het gebouw van de FAO is een groot doolhof. Ik dacht dat de universiteit in Wageningen erg was, maar niks vergeleken met de FAO. Daarnaast werk ik bij het bosbouw departement, maar zij hebben te weinig werkplekken. Dus mijn kantoor is bij een ander departement (van mijn andere begeleidster die nu nog op reis is) aan de andere kant van het gebouw. Doug (mijn begeleider van bosbouw) liet me zien waar mijn kantoor is: Op de kaart leek het ergens ver weggestopt op de achtste (bovenste) verdieping. Niks is minder waar, want 1) ik heb zeker te weten het mooiste uitzicht van het gebouw, 2) er werken veel jonge mensen in mijn gang en 3) (de belangrijkste reden) de achtste verdieping bestaat bijna alleen maar uit restaurants en cafe's. Er is een heel groot dakterras en ik heb een lekker bord pasta (voor maar 1,75) gegeten onder de vlag van de VN met prachtig uitzicht op het colosseum en het vaticaan! Dat voelde heel bijzonder. Daarnaast heb ik vandaag al meer koffie gedronken dan in mijn hele leven bij elkaar. Elke keer wil er iemand weer koffie drinken, maar dat is ook leuk met dat mooie uitzicht. Ook leer ik de Italiaanse 'regels' al kennen: geen cappucino na 12 uur.
Vanuit mijn kantoor, dat ik deel met een jonge Canadese vrouw, kijk ik mooi uit over de bergen en de stad. De Canadese gaat binnenkort (deze week) weg en dan heb ik een eigen kantoor, wat een luxe. Tegenover mijn kantoor werkt toevallig Dylan, een Italiaanse jongen die ik nog ken van mijn vakgroep in Wageningen. Hij en zijn 'kantoor-genoten' hielpen me goed op weg en het is gezellig. Daarnaast heb ik een super groot bureau en ik ben overladen met kantoorspullen (terwijl ik dat nog wel zo netjes mee had genomen vanuit Nederland). Naast de vele cafe's in het gebouw, is er zelfs een postkantoor, bank, boekwinkel en nog meer. Heb ik ook nog wat nuttig stage werk gedaan? Eigenlijk niet, vooral bezig geweest met mensen te leren kennen en het gebouw te ontrafelen met alle uithoeken en verstopte liften. Morgen gaat het echt beginnen (op z'n Italiaans dan, genoeg pauze en uitgebreid de cafe's berzoeken natuurlijk).
Na het werk ben ik bij twee kamers gaan kijken, wat niet echt een succes was (buiten dat het al niet mee viel om met de bus te reizen in Rome): de ene was een leuke buurt, maar een verschrikkelijk huis. De ander was een geweldig huis, maar mijn collega's zeggen dat het geen goede buurt is. Veel mensen helpen al mee op mijn zoektocht en ook mijn begeleider vindt het belangrijk dat ik me snel settle, dus ik krijg vrij als ik dat nodig heb voor huisbezoeken.
Natuurlijk sloot ik mijn werkdag af met een lekker stuk pizza! Al met al: ogen dicht en springen, dat is hoe ik me voel. Het is super eng om hier alleen te zijn, maar ook een groot avontuur.
Vanochtend toen ik wakker werd voelde ik me wel even ongemakkelijk. Alleen in een grote stad. Het dringt ook nu pas echt door dat ik hier niet weg over een week, maar 3,5 maand blijf en op dit moment ben ik ook best wel op mezelf aangewezen. Vol goede moed (en een plattegrond van de stad) stapte ik op de metro op weg naar mijn eerste werkdag bij de FAO. Natuurlijk kwam ik daar 30 minuten te vroeg aan, maar die tijd had ik vervolgens wel nodig om door de security te komen. Ik ben ontzettend warm ontvangen, de mensen zijn echt heel aardig!! Eigenlijk de hele ochtend ben ik in de weer geweest met de assistenten om alles te regelen. Ik werd ook aan iedereen voorgesteld, ik kreeg een eigen account, toegangspas etc. Ook mijn begeleider is echt een vriendelijke en leuke man. Verwacht trouwens geen overdaad aan luxe in het gebouw, er liggen oude Linoleum vloeren en oude houten deuren.
Het gebouw van de FAO is een groot doolhof. Ik dacht dat de universiteit in Wageningen erg was, maar niks vergeleken met de FAO. Daarnaast werk ik bij het bosbouw departement, maar zij hebben te weinig werkplekken. Dus mijn kantoor is bij een ander departement (van mijn andere begeleidster die nu nog op reis is) aan de andere kant van het gebouw. Doug (mijn begeleider van bosbouw) liet me zien waar mijn kantoor is: Op de kaart leek het ergens ver weggestopt op de achtste (bovenste) verdieping. Niks is minder waar, want 1) ik heb zeker te weten het mooiste uitzicht van het gebouw, 2) er werken veel jonge mensen in mijn gang en 3) (de belangrijkste reden) de achtste verdieping bestaat bijna alleen maar uit restaurants en cafe's. Er is een heel groot dakterras en ik heb een lekker bord pasta (voor maar 1,75) gegeten onder de vlag van de VN met prachtig uitzicht op het colosseum en het vaticaan! Dat voelde heel bijzonder. Daarnaast heb ik vandaag al meer koffie gedronken dan in mijn hele leven bij elkaar. Elke keer wil er iemand weer koffie drinken, maar dat is ook leuk met dat mooie uitzicht. Ook leer ik de Italiaanse 'regels' al kennen: geen cappucino na 12 uur.
Vanuit mijn kantoor, dat ik deel met een jonge Canadese vrouw, kijk ik mooi uit over de bergen en de stad. De Canadese gaat binnenkort (deze week) weg en dan heb ik een eigen kantoor, wat een luxe. Tegenover mijn kantoor werkt toevallig Dylan, een Italiaanse jongen die ik nog ken van mijn vakgroep in Wageningen. Hij en zijn 'kantoor-genoten' hielpen me goed op weg en het is gezellig. Daarnaast heb ik een super groot bureau en ik ben overladen met kantoorspullen (terwijl ik dat nog wel zo netjes mee had genomen vanuit Nederland). Naast de vele cafe's in het gebouw, is er zelfs een postkantoor, bank, boekwinkel en nog meer. Heb ik ook nog wat nuttig stage werk gedaan? Eigenlijk niet, vooral bezig geweest met mensen te leren kennen en het gebouw te ontrafelen met alle uithoeken en verstopte liften. Morgen gaat het echt beginnen (op z'n Italiaans dan, genoeg pauze en uitgebreid de cafe's berzoeken natuurlijk).
Na het werk ben ik bij twee kamers gaan kijken, wat niet echt een succes was (buiten dat het al niet mee viel om met de bus te reizen in Rome): de ene was een leuke buurt, maar een verschrikkelijk huis. De ander was een geweldig huis, maar mijn collega's zeggen dat het geen goede buurt is. Veel mensen helpen al mee op mijn zoektocht en ook mijn begeleider vindt het belangrijk dat ik me snel settle, dus ik krijg vrij als ik dat nodig heb voor huisbezoeken.
Natuurlijk sloot ik mijn werkdag af met een lekker stuk pizza! Al met al: ogen dicht en springen, dat is hoe ik me voel. Het is super eng om hier alleen te zijn, maar ook een groot avontuur.
-
10 September 2014 - 23:15
Phily:
Bedankt Renee voor je verslag van de eerste dag.We waren natuurlijk erg benieuw hoe de eerste dag was.Kun je snel een foto sturen van Renee achter dat grote bureau . Ik hoop dat je snel een kamer vindt.Op de FAO zal het wel lukken met al die restaurants.
Liefs mama -
10 September 2014 - 23:37
Annet:
Je bent een held. Ik hoop dat je snel iets vind!
Kusjes! -
10 September 2014 - 23:52
Sabrina:
Wauw wat gaaf om je verslag te lezen! Super stoer dat je dat grote avontuur bent aangegaan. Jou kennende komt dat zeker wel goed. Heel veel succes daar en vooral genieten van deze bijzondere en leuke ervaring. Ik kijk uit naar je volgende verslag!
Liefs Sabrina -
11 September 2014 - 00:28
Jacques:
Spannend, Renee, je eerste dag, met alles erop en eraan, tot en met een Spaanse man op je kamer. Ik hoop ook dat je snel een prettige kamer vindt in een even levendige als veilige buurt. Bij de FAO zul je wel genoeg mensen vinden die je verder kunnen helpen. En elke ongemakkelijkheid zal snel achter de rug zijn.
Liefs van Jacques -
11 September 2014 - 07:58
Annemarie:
Super leuk om nu al iets van je te horen! Dat klinkt gezellig bij de FAO.
Ik hoop dat je snel wat vind! -
11 September 2014 - 10:05
Marloes:
Stoer zusje! -
11 September 2014 - 11:25
Lian:
Super Renée! Wat een ervaringen al op zo'n eerste dag!
Succes met je stage maar vooral veel plezier!
Dikke kus van Kubo -
11 September 2014 - 12:25
Sita:
Stoer Renee,om daar te zijn!!!!wat is precies wat je daar gaat doen""""""""hoop dat je snel een kamer vind.wij zijn in Rome geweest in maart dit jaar maar het is grandioos.
Gr Sita -
11 September 2014 - 13:38
Phily Veraart:
ROME, dat klinkt veel beter dan Roosendaal....
Veel kusjes van je neptante die denkt dat ze........... -
11 September 2014 - 21:33
Igor :
Ha Reneetje, hartstikke leuk om jouw verslag te lezen en ook alle berichtjes daaronder. Ik dacht eerst wie is toch jouw mama? Maar goed. Als ik het zo lees red jij je prima in die grote stad. Hoop ook dat je gauw een kamer vindt. Veel liefs, Ieg -
16 September 2014 - 18:05
Bas Den Bakker:
Als "jij" in het centre bent dan moet je mij zoeken in de buitenste cirkel ergens verweg. Jouw Oma Tony is een heel heel beetje mijn vriendin. Zij volgt jou met alles wat in haar is en ik volg haar daarin, more or less. Leuk verslag, je hebt een leuke hand van schrijven en iedereeen kan je volgen....... ook deze oude man. Je hebt dus zelfs een follower van 86 jaar. That is me......Pleased to meet you!.......... Ga lekker zo verder en blijf met de pootjes op de grond zoals je dat thuis hebt geleerd. Vergeet nooit de klei langs de Stadsendijk en alles komt dan vanzelf goed!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
