The Dutch in Italy

Het is alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik van me heb later horen op deze blog. Sorry daarvoor, inmiddels is er weer inspiratie en zijn er mooie ‘Italiaanse’ verhalen. Dit keer, zoals de titel al zegt, typische anekdotes hoe het is om als rasechte Hollander in Italie te leven (;-)).

Sinds 4 weken ben ik bezig met een beginnerscursus Italiaans. 2 avonden in de week, 2 uur lang krijg we les over de Italiaanse taal en cultuur. Vrij intensief en lastig, want het is verboden om Engels te spreken (de enige uren in de week dat ik stil ben dus). Maar een leuk gevoel om dan na een les Italiaans buiten te stappen in een oude, typische Italiaanse straat midden in het centrum. Natuurlijk leren we ook Italiaanse gebarentaal, want hier spreek je niet alleen met woorden, maar ook met je handen.

Samen met een Engelse stagaire wagen wij elke dinsdag en donderdag weer een poging om van FAO op tijd bij onze Italiaanse les aan te komen. Het openbaar vervoer is ons niet goed gezind en keer op keer komen we dan ook te laat. Dat zijn de momenten dat je denkt: “ik ga nooit meer over het openbaar vervoer in Nederland klagen” (ga deze uitspraak niet tegen me gebruiken). De eerste week kwam de bus veel te laat. De tweede keer vertrokken we wat eerder om op tijd te zijn, bleek die buslijn niet meer te bestaan. Natuurlijk hangen ze daar geen briefje over op, dus wij hebben keurig 30 minuten op een bus gewacht die niet meer bestaat. Wij een andere bus genomen naar het Colosseum, vanaf daar zouden 3 bussen naar de goede locatie gaan. Dat biedt hoop zou je denken, 3 kansen. Niks is minder waar, alle 3 de bussen komen namelijk op precies dezelfde tijd aan bij de bushalte, erg efficient. De derde keer dachten we weer: laten we vroeg vetrekken, maar de bus deed het omgekeerde en weer waren we te laat. De vierde keer besloten we het over een andere boeg te gooien, we gingen op zoek naar een andere bushalte en 45 minuten van te voren weg (voor een ritje van 10 minuten). Maar het regende een beetje, dus het Italiaanse verkeer is ontregeld en de bus kwam dus weer te laat. Elke keer is het weer spannend of het dit keer zal lukken en er zit duidelijk verbetering in!

Het tweede ‘welkom in Italie’-verhaal speelt zich af in de trein naar Perugia, een stadje waar een chocoladefestival was. Het zou 2 uur en 40 minuten duren, maar er waren problemen op het spoor. Vervolgens staan we ergens op een klein station buiten Rome ruim 1 uur stil (dat je je nog afvraagt: is er echt is mis of willen ze gewoon even een koffie pauze). Dan roept de conducteur vrolijk om dat iedereen die niet naar Perugia gaat maar uit moet stappen en een andere trein moet gaan zoeken, want we zouden ineens een totaal andere route nemen. Voor een groot stuk reden we ook weer terug richting Rome, vreemd en zielig voor de mensen die onderweg op onze trein stonden te wachten (deze trein reed maar een paar keer per dag namelijk). Uiteindelijk zijn we 5 uur onderweg geweest en hebben we stilgestaan op de meeste afgelegen stationnen. Maar van leedverzachting kan de NS nog wel wat leren: ter compensatie werden er gratis chocoladerepen, chips en drinken uitgedeeld. Op de terugweg vetrokken we weer te laat, omdat de conducteur te laat was en vervolgens nog uitgebreid met zijn vrienden stond te kletsen. Ik ben weer een grappige ervaring rijker.

Waar ik absoluut niet over klaag is het weer. Tot eind Oktober hebben we erg warm weer gehad. Vervolgens sloeg het van de ene op de andere dag om, maar zelfs nu hebben we nog 20 graden en soms een dag met veel zon (buiten eten zit er zo nu en dan nog wel in). Maar het toppunt was vorige week wel tijdens de voorspelde ‘bomba di Acque’ (waterbom). Het afvoersysteem is niet zo goed onderhouden in Rome en vorige week donderdag hebben we ontzettend intensieve regenbuien gehad. Ik schrok wel toen ik s’ochtends de deur open deed om naar mijn werk te gaan. Mijn straat ligt op een helling en het was letterlijk veranderd in een rivier, het stond helemaal blank. Ik ren naar de metro, waar ik nog een grote straat voor over moet steken. Dat bleek amper mogelijk, het water stond tot boven mijn enkels (gelukkig had ik een extra paar schoenen mee genomen). Dit schrok de Italianen zo af dat alle scholen gesloten waren en mensen werden verzocht thuis te blijven. Om 2 uur kregen we allemaal gepaniekeerde e-mails op FAO, er zou een waterbom aankomen om 4 uur en iedereen moest zo snel mogelijk zorgen veilig thuis te komen. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, dus ik bleef werken, maar tegen half 4 werd het toch wel behoorlijk leeg en iedereen deed nogal paniekerig. Dus ik ook naar huis, snel eten in slaan voor s’avonds...uitiendelijk bleef het uren droog en om 8 uur s’avonds is er een klein buitje regen met wat onweer gevallen... typisch!

En dan nog de drukte op straat en de ongeduldige automobilisten die zonder enige moeite minuten lang hun toeter ingedrukt kunnen houden. Ook het oversteken als voetganger is soms een wedstrijdje tegen de auto’s (wees niet ongerust, ik zorg wel dat ik win!). De Italianen zijn ontzettend relaxte mensen. Als je ze dan onrustig ziet doen in hun auto, al toeterend, denk je wel eens: ‘maar jullie hebben helemaal geen haast toch?’.

Op de FAO gaat het goed, al hoewel er een hoop werk is. Mijn opdracht begint al op te schieten. Het leuke op FAO is dat je via via heel veel stagaires en jonge consultants leert kennen, altijd gezelligheid! Zoals ook in mijn andere blogs heb ik weer nieuw kantoor gekregen (vanaf begin oktober) waar ik nu kan blijven tot het eind van mijn stage. Ik zit met een Chinese en een Koreaanse en we kunnen erg goed met elkaar overweg. Het is super grappig, omdat zij (vooral de Koreaanse) nogal beleefd zijn en dan kom ik met mijn wat directere en lossere Nederlanse omgang. Zij vinden het gelukkig erg grappig en ik begin al populair te worden onder de Koreaanse gemeenschap hier (wie is toch dat Nederlandse meisje in hun kantoor?), hele lieve mensen zijn het. Verder komen er hier op de FAO ‘hele belangrijke’ mensen langs. Zo was koningin Maxima hier een aantal weken geleden, een van mijn hoogtepunten in Rome. Alhoewel veel mensen (uit landen met een president) niet konden begrijpen dat het koningshuis zo belangrijk kan zijn voor Nederlanders. Ik probeerde ze dan ook duidelijk te maken dat ik daar misschien ook wel een beetje extreem in ben. Maar iedereen was erg onder de indruk van de toespraken van Maxima. Ook de minister-president van China was er, de president van Bolivia en nog meer.

In het weekend wil ik altijd van alles ondernemen en ik probeer veel van Rome (en omgeving) te zien. Ook is vorige week mijn stroom aan visite begonnen en de komende weken komen er elk weekend mensen op bezoek, super leuk! De eersten waren mijn geliefde gezusters van Dis, die hier vorig weekend zijn geweest. Het was fijn om mijn leven in Rome te kunnen laten zien! Mijn drop en pepernoten vooraad is aangevuld (en inmiddels al bijna weer op: HINT aan de volgende gasten). Ook merkte ik doordat zij hier waren dat mijn eetgewoontes behoorlijk zijn veranderd. Zo ben ik een stuk meer gaan eten en met alleen maar een paar boterhammetjes bij de lunch doe ik het niet meer. Een bord pasta gaat er nu beter in.

De eerste twee maanden zitten er alweer op en het bevalt goed hier. De sfeer in Rome is goed, de Italiaanse cultuur is leuk om te ontdekken, het eten is lekker en het is een leuke en mooie stad om in te wonen!